Andrzej Romocki urodził się 16.04.1923 r. w Diektarzewie na ziemi łódzkiej, w rodzinie ziemiańskiej. Jego ojciec Paweł był majorem WP w stanie spoczynku, kawalerem Orderu Virtuti Militari, wcześniej żołnierzem I Korpusu gen. Dowbora-Muśnickiego. Prócz tego, w latach 1926-1928, posłem na sejm II RP oraz dyrektorem naczelnym Polskiego Przemysłu Górniczo-Hutniczego. W roku 1933 r. państwo Romoccy (Paweł i Jadwiga) z dziećmi (Andrzejem i Janem – ur. w 1925 r.) przeprowadzili się do Warszawy i zamieszkali przy ul. Mochnackiego.
Już w czasie okupacji, w 1940 r. na tajnych kompletach Andrzej ukończył Gimnazjum Towarzystwa Ziemi Mazowieckiej. Należy jeszcze podkreślić harcerską działalność Andrzeja – był instruktorem harcerskim i następnie harcmistrzem. W tym samym roku, w czerwcu w tragicznym wypadku (potrącony przez samochód pijanego Niemca) zginął Paweł Romocki.
Także w roku 1940 Andrzej rozpoczyna swą konspiracyjną działalność, najpierw w PET, następnie w Szarych Szeregach. Dowodził drużyną „Sad 400″, plutonem „Sad” i następnie 2 kompanią „Rudy” w batalionie AK „Zośka”. Bierze udział m. in. w akcjach zbrojnego podziemia: atak na niemiecką strażnicę pod Sieczychami (20.08.1943 r.), akcji „Wilanów” (26.09.1943 r.). 25 maja 1944 r. otrzymuje stopień plut. pchor.
Dnia 15 września 1944r. rano, na Powiślu Czerniakowskim, przy ul. Solec, od niemieckiej pojedynczej kuli zginął Andrzej Romocki ps. „Morro” (lub „Andrzej Morro”). Porucznik „Morro” próbował nawiązać kontakt z lądującymi zza Wisły żołnierzami 1 Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki 1 Armii WP gen. Zygmunta Berlinga – wyszedł do lądujących z biało-czerwoną flagą. Tak brzmi ogólnie oficjalna wersja o śmierci Bohatera Powstania Warszawskiego. Niektórzy twierdzą inaczej.